Fabcaro & Didier Conrad – Asterix 41. Asterix in Lusitania. Hachette Livre, 2025. 48 pagina’s. € 7,99

Als je gaat afvinken waar Asterix in Europa nog niet geweest is wordt het lijstje gestaag korter. Nu dan Portugal, ofwel Lusitania zoals de Romeinen het noemden. De Fenicische koopman Verramsj legt aan voor de Bretonse kust. Een paar mensen zitten echt te wachten op bepaalde producten uit verre oorden, maar voor de meeste dorpelingen betekent het gewoon een beetje shoppen en geld over de balk smijten. Maar Verramsj heeft een passagier uit Lusitania aan boord, Malgarvès. Asterix kent hem nog uit de tijd dat ze meebouwden aan de Romeinse lusthof. Maar hij komt nu aandacht vragen voor een dorpsgenoot die onterecht achter de tralies is beland en voor de leeuwen zal worden gegooid. Zijn vissaus is namelijk favoriet bij niemand minder dan Caesar zelf. Maar een landgenoot is jaloers en wil graag zijn product in de paleizen van Caesar kwijt. Hij heeft de saus van zijn landgenoot dus laten vergiftigen en dat werd ontdekt. Asterix en Obelix gaan uiteraard mee om de bedrogen dorpsgenoot van Malgarvès te bevrijden uit de gevangenis en van alle blaam te zuiveren. Dat ze dit lukt moge duidelijk zijn, hoe het er toe komt moet de lezer zelf gaan zien. Want dit album zit opnieuw heel aardig in elkaar en ook ont breekt het niet aan de nodige tongue-in-cheek-grappen. Zoals de piraten waarvan de zwarte man in het kraaiennest ineens de r gewoon uitspreekt. Wat prompt tot een vraag aan dek leidt sinds wanneer hij dat doet. Het antwoord luidt: o tempora, o mores! En zo zijn er wel weer kleine, verstopte grappen, woordspelingen of grappen die typisch zijn voor het land waar het verhaal zich afspeelt. Aardig dus, maar ook niet méér dan dat. Het verhaal is magertjes, na aankomst in Lusitania verdwijnt Malgarvès uit beeld, terwijl vroeger de bijfiguren veelal hun rol in het verhaal bleven vervullen. Maar de corrupte Romeinen en Lusitaniërs komen maar matig uit de verf, alsof de makers van dit verhaal de hele tijd op de rem staan, niemand willen beledigen, voorzichtig zijn. Dat is juist bij een strip als Asterix met zijn satirische achtergrond eigenlijk not done. Hoe kun je nu satire bedrijven met de rem erop? Het leidt tot een wat slap, hier en daar lollig verhaal waarin we niet verder komen dan de kleine, reeds genoemde grappen. Een fles fris ogende limonade, maar de prik is eraf. Jammer.