Peter van Gucht & Fabio Bono – De Rode Ridder 288. De tijdreiziger. Standaard Uitgeverij, 2025. 40 pagina’s. € 7,99

Na het vorige verhaal heeft Bahaal Merlijn in zijn macht. Hij nodigt Johan uit naar Tartarus te komen om van gedachten te wisselen. Wat blijkt, Bahaal wil Johan inlijven in zijn leger. Doet Johan niet mee, dan gooit Bahaal Merlijn in zee voor een aantal zeemonsters. Johan suggereert mee te willen doen, maar ‘bevrijdt’ Merlijn door hem zelf in zee te gooien, waarbij hij erop rekent dat Merlijn zich wel zal weten te redden. Johan haast zich dan weg uit Tartarus naar Galaxa. Zij brengt Johan in contact met El, de oppergod die in menig opzicht lijkt op de god van de christenen. Hij vertelt dat hij ooit een magische sikkel smeedde, Doggaruf. Met die sikkel kan Johan Bahaal en zijn leger verslaan. Maar Doggaruf is sinds de tijd van de Ark van Noach zoek. En Noach weet waar de sikkel zich bevindt. Er is een weg naar dat verre verleden. Johan begeeft zich naar Uufland waar een soort tijdmachine moet zijn die hem naar het verleden kan helpen. Eenmaal daar kan Johan dan op zoek naar Doggaruf. Het lukt om de sprong in de tijd te maken, maar bij aankomst blijkt de zondvloed al begonnen en de ark al vertrokken. Johan stuit op een zeeman met een bootje en samen gaan ze op zoek naar de ark.

Met de strijd tussen goed en kwaad, tussen god en de duivel bevinden we ons in bijbelse sferen. En met het gebruik van de tijdmachine ziet het ernaar uit dat Johan voorlopig nog verdere reizen kan maken dan hij al decennialang doet. Of dat goede verhalen gaat opleveren, zal de tijd ons leren. Voorlopig ben ik nog verrast en afwachtend over waar dit allemaal heen gaat.