Olivier Peru & Stéphane Créty – Orks & Goblins 18. De meute. Daedalus, 2025. 64 pagina’s. € 24,50 (€ 12,25 SC)

Een groep orks en goblins is op weg naar het dorp Obtillen. De twee leiders, de ork Moker en de goblin Beurs, hebben een oud kasteel gekocht in de buurt van het dorp. Ze willen zich daar met hun troep huurlingen vestigen, de troep uitbreiden en goed trainen. Ze willen kortom een elite-eenheid gaan vormen die zijn weerga niet kent en die voor veel geld veel opdrachten zal binnenhalen. Maar tijdens de zeereis die ze noodgedwongen moeten maken, leiden ze schipbreuk. Moeker raakt daarbij dusdanig gewond dat hij niets meer kan zeggen en in soort roes lijkt te leven. Beurs trekt de leiding dan ook maar naar zich toe, met dien verstande dat hij zich wel democratisch laat kiezen. Want hij heeft een paar rivalen en die kan hij met stemmen de wind uit de zeilen halen. Dat gebeurt, ze trekken naar het kasteel en leggen contact met de bewoners van Obtillen. Die weten ze ervan te overtuigen dat ze eerlijk betalen als die bewoners hen helpen en zo ontstaat er aarzelend contact dat spoedig uitloopt op goed nabuurschap. Maar net als de banden steeds nauwer worden gebeurt er iets gruwelijks. Enkele jongeren verdwijnen spoorloos en de dorpelingen vrezen dat de spoken van de overkant van de rivier hen ontvoerd hebben. Die spoken zouden afstammen van een legioen dat zich in een ver verleden terugtrok in dat gebied. Sindsdien waagt zich niemand meer in dat woud. Maar Beurs trekt met een groepje de rivier over. Ze vinden de vermisten, vermoord. Maar ze vinden ook sporen van de gemeenschap die daar leeft. Vos, een oude ork en geweldig speurder, leest oude hiëroglyfen en krijgt zo een vermoeden van de achtergrond van het verborgen volk. Ze proberen het uit zijn tent te lokken om samen met de dorpelingen voor altijd een einde te maken aan het schrikbewind van de spoken. Dat lukt en het komt tot een veldslag met een verrassend einde.

Ik besprak al eerder delen uit deze reeks die ik zonder uitzondering uitstekend vind. Goede verhalen, fraai tekenwerk, zodanig dat je de vreemde koppen voor lief neemt.